طراحی مدل پیش بینی ریسک گردشگری با استفاده از رویکرد فازی

مقدمه و هدف پژوهش: پیش بینی از اصول پایه رسیدن به توسعه پایدار و ایجاد تعادل در محیط پیچیده و پویا می باشد و صنعت توریسم بعد از نفت دومین صنعت پردرآمد در جهان می باشد. در همین راستا هدف پژوهش استفاده از رویکرد فازی-عصبی بوده تا مدلی جهت پیش بینی ریسک توریسم در محیط پیچیده و پویا تدوین تمایل، بدین منظور ابتدا پارامترهای مؤثر بر فرایند تعیین تعداد توریسم در کلان شهر تهران که جامعه آماری بوده، شناسایی و سپس متغیرها در 10 دسته اصلی طبقه بندی و به عنوان ورودی در نظر گرفته شده است. روش پژوهش: در پژوهش حاضر، روش کار ترکیبی از روش های اسنادی، تحلیلی و ریاضی است. در این مطالعه با استفاده از منابع آماری و پژوهشی 29 شاخص در ده حوزه ی ساختاری، اجتماعی، مالی، سلامت، روانی، فرهنگی، ایمنی، حقوقی، سیاسی و تروریسم استخراج شده و در خصوص کلان شهر تهران مورد مطالعه قرار گرفته. پس از طبقه بندی، هر کدام از متغیرها با استفاده از توابع عضویت از متغیرهای کلامی تبدیل به متغیرهای کیفی و سپس کمی شده اند. یافته ها: هر متغیر به صورت فازی، وارد سیستم شبکه عصبی - فازی و در نهایت هرکدام به عنوان متغیر خروجی به صورت فازی از سیستم استنتاج شده. پس از ایجاد 10 شبکه فازی، نتایج خروجی هر کدام به عنوان یک عامل تأثیرگذار بر ریسک اصلی با وزن خاصی مربوط شده و سپس با رابطه وزنی هر کدام از ریز ریسک ها، ریسک اصلی بدست آمده است. نتیجه گیری: در انتها شهر تهران به عنوان مطالعه موردی، ارزیابی شده که تهران با 50 درصد (متوسط) ریسک گردشگری با منشأ انسانی محاسبه گردیده است